Misschien kent u als fan van de betere indie rockmuziek wel de Engelse groep ‘Blaenavon’ uit county Hampshire aan de kust van Zuidoost Engeland. Deze in 2013 opgerichte groep bestond uit vier muzikanten met zanger-gitarist Ben Gregory, bassist Frank Wright, gitarist Scott Roach en drummer Harris McMillan. In november van vorig jaar kondigde frontman Ben Gregory aan dat de groep na het uitbrengen van twee albums officieel ontbonden werd en dat hij voor een solocarrière zou gaan.

Die begint hij nu met de release van het album “episode”, zijn debuutplaat als soloartiest. Ben Gregory is in de voorbije jaren zwaar ziek geweest en hij heeft meerdere behandelingen in psychiatrische ziekenhuizen moeten ondergaan. Die trieste feiten kunnen we gedeeltelijk terughoren in de soms emotioneel hartverscheurende songteksten die hij voor zijn eerste soloplaat heeft gecomponeerd.

Hij heeft zijn zelfgeschreven liedjes gezongen en zich daarbij in de studio begeleid op basgitaar, gitaar, piano, synthesizer, melodica, glockenspiel en percussie. Hij liet zich daarvoor bijstaan door Blaine Harrison, de leadzanger van de Engelse indierockgroep ‘Mystery Jets’ die naast zijn rol als albumproducer ook meespeelt op synthesizer, glockenspiel en percussie en voor backing vocals bij een paar songs zorgt. Kapil Trivedi speelde op drums, Thomas McClung op saxofoon, Scott Roach op gitaar en Tom Connolly op viool.

Toch ziet Ben Gregory zijn album “episode” en de daarvoor opgenomen reflecterende songs als een overwinning op zichzelf die hem klaarmaakt om voor zich een permanente plaats in de hedendaagse muziekwereld te helpen veroveren. De plaat is samengesteld uit acht tracks en begint met een luide psychedelische korte intro “Storm Of Conversation” om daarna over te gaan op een epische elektropopsong “Blue Sea Blue” die 10 en halve minuut duurt en een reeks ritmeveranderingen doormaakt. Tristesse bepaalt nadien de sound van het nummer “((fall away ‘till morn…))”.

De vlotste nummers uit dit album hebben we hier meegegeven op de video’s: single “manifest*” en albumafsluiter “God Bless You”. Want het meer dan 7 minuten durende “Deathbed Hangover” klinkt opnieuw heel experimenteel en psychedelisch en de kippenvel bezorgende intimistische ballad “mother’s son” gaat tekstueel door merg en been. Ook in het sober gebrachte nummer “Storm” legt Ben Gregory zijn hart en ziel helemaal bloot in de songtekst. “episode” is een heel speciale maar ook intrigerende eerste plaat van een getormenteerde muzikant die mentaal nog altijd herstellend is om daarna nieuwe muziek te gaan componeren voor volgende hopelijk wat meer optimistische albums.

(valsam)